Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik wees, op 15 jarige leeftijd verloor ik mijn laatste ouder. Mijn vader, 27 januari 1994, ik kwam ’s morgen beneden en vond zijn levenloze lichaam, al stijf en met de inhoud van zijn maag reeds geleegd.
Ik zocht in automatisme de pillen bij elkaar, portemonnee, wat moest er nog meer mee naar het ziekenhuis? Ik begon er inmiddels al ervaren in te worden, de week ervoor moesten we nog in sneltempo met de ambulance naar het ziekenhuis, hij was een hele week te ziek en ik moest echt even douchen boven, kon niet bij hem blijven, vroeg of ik even mocht gaan en vond hem vervolgens in een hypo aan tafel, godverdomme, was ik nou maar niet gaan douchen!
Goddank was mijn broer er die vreselijke morgen, iemand had hem gebeld dat het helemaal niet goed ging met onze vader, ik riep hem , heel hard, beneden komen, papa is niet goed, ondertussen had ik de ambulance al gebeld. Hé zei de ziekenbroeder, ben ik hier vorige week ook niet geweest, ik leidde de broeders naar de woonkamer. Ja, zei de man, maar hier kan ik niets meer doen……………
Jaren heb ik me schuldig gevoeld om zijn dood, toen mijn moeder net dood was, toen ik 12 was heb ik weken naast hem in het ouder bed geslapen, wakend, steeds wakker en even horen of hij nog leefde. Na een paar weken stuurde hij me naar mijn eigen bed, maar ik ging niet slapen voor hij “tot morgen” had gezegd, als hij dat namelijk niet zei, dacht ik, dan is hij er morgen niet meer.
Jaren later kreeg ik in eens het idee, dat hij uit zijn ziekenhuisbed in de woonkamer was gevallen omdat hij me wilde bellen op de huistelefoon, jaren heeft dat beeld door mijn hoofd gespookt en eerlijk, dat doet het nog soms, ondanks dat ik bij de huisarts ben geweest en de exacte doodsoorzaak heb gevraagd, een acute hartstilstand. Ik had niks kunnen doen, dat zei de man wel, waarom lag de telefoon dan van de haak? Is hij niet gevallen toen hij me wilde bellen en hij onwel werd. Waarom hebben we niet ingegrepen toen hij de avond ervoor zo vrolijk was en eigenlijk niet wist wie we waren, dat beseften we toch wel toen, waarom hebben we niks gedaan? Op deze vragen krijg ik nooit antwoord, het enige wat ik kan doen is het accepteren.
Ik denk dat we niks deden, omdat mijn vader eigenlijk al dood was op de dag dat mijn moeder stierf, hij heeft me eens gezegd dat als wij er niet geweest waren, hij een einde aan zijn leven had gemaakt. Toen begreep ik dat niet, nu wel, ze hadden het, de onvoorwaardelijke liefde die ieder van ons nastreeft en sommige van ons mogen vinden. Op de grafsteen van mijn ouders staat één zin, bedacht door een meisje van 15 dat net haar papa verloren heeft, eerst zijn naam en de enkele zin : een eenheid vormende met, haar naam.
Als ik aan mijn vader denk, denk ik aan de mooie herinnering die hij me gegeven heeft een aantal dagen voor hij stierf. Mijn vader was een man van weinig woorden, we wisten wel dat hij van ons hield maar het zeggen was moeilijk voor hem. Ik moest het opeens horen, geen idee of mijn moeder me hier in aanstuurde, maar ik moest gewoon één keer van hem horen dat hij van me hield. “Papa, wil je me zeggen dat je van me houdt”?. “ Meisje, ik hou van je, je gaat iedere dag meer op je moeder lijken, ik ben zo trots op je”. Ik kan dit 17 jaar later nog niet schrijven zonder dat de tranen over mijn wangen lopen. Het gekke is dat, nu, als ik een foto van mezelf maak, of in de spiegel kijk, ik inderdaad mijn moeder in mezelf zie en geloof me, dat is het mooiste cadeau wat moeder natuur me kan geven, ik heb namelijk nimmer een mooiere vrouw gezien dan mijn eigen moeder.
Ik hou van je papa..
