papa

Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik wees, op 15 jarige leeftijd verloor ik mijn laatste ouder. Mijn vader, 27 januari 1994, ik kwam ’s morgen beneden en vond zijn levenloze lichaam, al stijf en met de inhoud van zijn maag reeds geleegd.


Ik zocht in automatisme de pillen bij elkaar, portemonnee, wat moest er nog meer mee naar het ziekenhuis? Ik begon er inmiddels al ervaren in te worden, de week ervoor moesten we nog in sneltempo met de ambulance naar het ziekenhuis, hij was een hele week te ziek en ik moest echt even douchen boven, kon niet bij hem blijven, vroeg of ik even mocht gaan en vond hem vervolgens in een hypo aan tafel, godverdomme, was ik nou maar niet gaan douchen!

Goddank was mijn broer er die vreselijke morgen, iemand had hem gebeld dat het helemaal niet goed ging met onze vader, ik riep hem , heel hard, beneden komen, papa is niet goed, ondertussen had ik de ambulance al gebeld. Hé zei de ziekenbroeder, ben ik hier vorige week ook niet geweest, ik leidde de broeders naar de woonkamer. Ja, zei de man, maar hier kan ik niets meer doen……………


Jaren heb ik me schuldig gevoeld om zijn dood, toen mijn moeder net dood was, toen ik 12 was heb ik weken naast hem in het ouder bed geslapen, wakend, steeds wakker en even horen of hij nog leefde. Na een paar weken stuurde hij me naar mijn eigen bed, maar ik ging niet slapen voor hij “tot morgen” had gezegd, als hij dat namelijk niet zei, dacht ik, dan is hij er morgen niet meer.


Jaren later kreeg ik in eens het idee, dat hij uit zijn ziekenhuisbed in de woonkamer was gevallen omdat hij me wilde bellen op de huistelefoon, jaren heeft dat beeld door mijn hoofd gespookt en eerlijk, dat doet het nog soms, ondanks dat ik bij de huisarts ben geweest en de exacte doodsoorzaak heb gevraagd, een acute hartstilstand. Ik had niks kunnen doen, dat zei de man wel, waarom lag de telefoon dan van de haak? Is hij niet gevallen toen hij me wilde bellen en hij onwel werd. Waarom hebben we niet ingegrepen toen hij de avond ervoor zo vrolijk was en eigenlijk niet wist wie we waren, dat beseften we toch wel toen, waarom hebben we niks gedaan? Op deze vragen krijg ik nooit antwoord, het enige wat ik kan doen is het accepteren.


Ik denk dat we niks deden, omdat mijn vader eigenlijk al dood was op de dag dat mijn moeder stierf, hij heeft me eens gezegd dat als wij er niet geweest waren, hij een einde aan zijn leven had gemaakt. Toen begreep ik dat niet, nu wel, ze hadden het, de onvoorwaardelijke liefde die ieder van ons nastreeft en sommige van ons mogen vinden. Op de grafsteen van mijn ouders staat één zin, bedacht door een meisje van 15 dat net haar papa verloren heeft, eerst zijn naam en de enkele zin : een eenheid vormende met, haar naam.


Als ik aan mijn vader denk, denk ik aan de mooie herinnering die hij me gegeven heeft een aantal dagen voor hij stierf. Mijn vader was een man van weinig woorden, we wisten wel dat hij van ons hield maar het zeggen was moeilijk voor hem. Ik moest het opeens horen, geen idee of mijn moeder me hier in aanstuurde, maar ik moest gewoon één keer van hem horen dat hij van me hield. “Papa, wil je me zeggen dat je van me houdt”?. “ Meisje, ik hou van je, je gaat iedere dag meer op je moeder lijken, ik ben zo trots op je”. Ik kan dit 17 jaar later nog niet schrijven zonder dat de tranen over mijn wangen lopen. Het gekke is dat, nu, als ik een foto van mezelf maak, of in de spiegel kijk, ik inderdaad mijn moeder in mezelf zie en geloof me, dat is het mooiste cadeau wat moeder natuur me kan geven, ik heb namelijk nimmer een mooiere vrouw gezien dan mijn eigen moeder.

Ik hou van je papa..

Cadeautjes uit het universum deel II

Op 2-2-2002 ging tijdens het huwelijk van Willem Alexander en Maxima bij mij thuis de telefoon. Mijn grote zus aan de telefoon: “Marjan, ik moet je iets vertellen” mijn hart staat stil… zou het dan toch eindelijk zo ver zijn..

Dat gene waar die lieve mensen twee jaar aan hebben moeten werken met onderzoeken, pillen en sex op gezette tijden elke 4 dagen… Als zus wil je helemaal niet weten dat je zus aan sex doet, zeker niet met de man die je al kent sinds je 15 bent.

Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader op de bank zat, oud en nieuw 1993, zijn laatste oud en nieuw, ik 15 jaar, onderuit gezakt , hij in de stoel, ik languit op de bank: “Zo die is klaar zei hij.. Met jou zal dat anders gaan meisje.. Alleen je zus zal echt gelukkig zijn. Ik vraag me anno 2010 dus niet meer af van wie ik mijn *fijn gevoeligheid* heb, want het is tot nog toe inderdaad anders gegaan.

“Marjan ik moet je iets vertellen: ik ben zwanger” .. De tranen rolden over mijn wangen, nieuw leven na zo veel dood..

Op 20-10-2002 belde mijn zus me ’s middags op: “goh, ik heb zo’n pijn in mijn rug steeds, van die steken” Loes ( zo heet ze), ik hoef je toch godverdomme niet te vertellen dat je rug weeën hebt hé? Ga jij eens even gauw de vroedvrouw bellen!

Nikki is geboren op 21-10-2002, één van de mooiste dagen van mijn leven, die middag hield ik die kleine worm in mijn armen en was ik de gelukkigste tante van de wereld en wist ik dat ik een rol zou spelen in het leven van dit kleintje, hoe onbeduidend ook, ik zou een goede tante worden, iemand waar ze altijd bij terecht zou kunnen .

Mijn zus vertelde me vervolgens het wonder wat haar die dag was overkomen.

Mijn zus had op haar 18^e verjaardag een ring gekregen van onze moeder, een fijne ring, met bergkristal, amethist en nog wat steentjes, een prachtige ring, een traditie die onze moeder wilde voortzetten, van moeder op elke dochter die 18 zou worden.

Mijn zus was gek op die ring, de laatste tastbare herinnering aan haar moeder.

Ze is de ring jaren voor de geboorte van Nikki kwijt geraakt, hij was nergens meer te vinden, ze was er kapot van. Ze snakte in de tijd van de zwangerschap naar haar moeder, om haar bij te staan met wijze raad, ze miste haar op dat moment het meeste.

Mijn zwager ging de dag na de bevalling even naar huis om een tasje in te pakken met wat toiletspulletjes en dergelijke, Nikki was met een keizersnede geboren en Loes moest nog een paar daagjes in het ziekenhuis blijven.

Hij pakt een rugzakje uit de kast en voelt even in de zakjes of er misschien nog iets in zit wat hij weg kon gooien, hij voelt iets wat op een ring leek. Het was DE ring, DE ring die mijn zus op haar 18^e verjaardag van haar moeder heeft gekregen, de ring die ze kwijt was en niet meer terug kon vinden.

Mijn zwager ging die middag terug naar het ziekenhuis, met het tasje en de ring, hij gaf hem haar meteen en mijn zus brak volledig.. Op de dag dat zij, haar eerste kindje kreeg, haar moeders eerste kleindochter mocht zij de ring weer om haar vinger laten glijden en zo weer samen zijn met haar moeder.

cadeautjes uit het universum

Af en toe mag ik een cadeautje ontvangen uit het universum, ik ben daar heel dankbaar voor. Ik zal er eentje met jullie delen.

Mijn moeder maakte voor haar gezin altijd een saus van een speciale likeur, heerlijk vonden wij kinderen dat, als mama dat maakte dan was het feest. Ze serveerde deze saus altijd met een varkenshaasje.

Peter Heering saus noemde ze het, in een vierkante fles, ik kan de geur van de kersen nog ruiken in mijn herinnering.

Mijn moeder stierf en was de laatste jaren van haar leven niet meer in staat het sausje voor ons te maken, kotsend elke morgen om 13 pillen haar strot in te duwen, kwam ze de dag door.

Ik was 12 toen, en op het, denk ik wel gelukkigste, moment in haar leven van die afgelopen jaren, ten overstaande van haar gezinnetje ging het lichtje uit , tijdens de maaltijd, en nee, we aten geen Peter Heering saus.

De Peter Heering saus bleef me achtervolgen, in de vele jaren daarna, waar ik ook was, in welk land ik ook was, ik dook altijd even een slijter in voor dat ene drankje, het kon toch niet van de aardbodem verdwenen zijn?

In Italië ben ik zelfs in 6 slijters geweest, steeds maar weer zoekend naar dat ene godvergeten drankje..

Op een dag, een absolute klote dag, met veel moeilijke dingen die ik op moest lossen op mijn werk, ging ik na mijn werk naar de Maxis in Muiden, ik had geen zin om naar huis te gaan, mijn net gekochte huis was nog in de verbouwing en mijn lover ? Tja… geen idee met welke vrouw die die dag in bed lag … vrije liefde, kloot violen.

Ik struinde een beetje over dat plein, het regende een enkele druppel, maar het kon me niet schelen. Ik keek een beetje in de etalages en…… Mijn oog viel op een vierkante fles, Nee, dacht ik, dit kan toch niet waar zijn? Daar stond de fles, de fles die ik jaren gezocht had, de fles Peter Heering kersen likeur.. Ik liep meteen de slijterij in, die gelukkig open was, en zei: ik wil die fles Peter Heering!! De bediende keek me bevreemd aan, wilt u die fles in de vitrine, mevrouw, in die cadeauverpakking met die 2 glazen? Ja riep ik uit, de bediende merkte meteen dat er een ongelofelijke lading achter die fles Peter Heering zat. Ik vertelde het verhaald, de bediende vertelde dat het de laatste fles was uit een lading die hij ergens op de kop getikt had. Ik mocht de fles voor EUR 10,- meenemen.

Ik ben naar mijn bouwkeet, wat mijn toekomstige huis zou worden, gereden, heb ergens onderweg ingrediënten ingeslagen en heb de saus gemaakt. Ik heb er de eerste keer niet veel meer van geproefd dan alleen het zout van de tranen in mijn mond en het intens gelukkige gevoel, ik had een stukje van mijn jeugd terug..

Het is nu 6 jaar later en ik heb de fles nog steeds, hij is half vol en soms, heel soms geniet ik nog van die speciale saus van mijn moeder…